کد مطلب:68009 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:388

محقق یانویسنده، باید در انگاره ی كار خویش، دچار سستی و فتور نگردد. چه بسیار دیده می شود كه نویسنده ی كتابی، یا مقاله و بحثی، در آغاز پرمایه و بانشاط و برپایه ی استقصا و تحقیق دست به كار می شود، اما همین كه كار- در مثل- به نیمه می رسد، لحظه به لحظه افت می كند و سستی می گیرد و نشانه های خستگی، كم توانی، دنباله رها كنی و سرسری گیری در آن پدیدار می شود تا سرانجام كه به روشنی كار از اوج خود فرو می افتد.

اینگونه كاركرد بر خلاف سنت علم و آیین تحقیق و دقت در عمل و رضایت وجدان علمی است، و هم تقصیر و كوتاهی است نسبت به حق جامعه، در استفاده و مراجعه به اثر.

محقق باید، شكیبا باشد، صبر پیشه كند، تاب آورد، توان بنمایاند و بر سر هر ریزه از عمل- چه در آغاز آن و چه در انجام- بایستد و خیرگی كند و چیرگی نشان دهد، تا هیچ بخشی و فصلی وهیچ استنتاجی و سنجشی، سرسری گرفته نشود

[صفحه 201]

و آبكی از آب درنیاید. این راهی است كه محققان بزرگ- آنان كه با علم صمیمی شده اند و با معرفت اخت، و آنچه آنان را به كار كشانده است عشق به شناختن بوده است و شناساندن، و عشق به مردم و احترام به حق مردم- همواره سپرده اند.

مؤلف «الغدیر»، از نمونه های كامل این روش صحیح وعلمی است. در كار سترگ او، سراسر، هر بحثی را چنان می یابیم كه گویی نخستین بخشی كه از این كتاب نوشته شده است همین است،از بس كه هر فصل و هر مبحث، از هر نظر، غنی است: بسیاری از مآخذ، استقصای آراء، شوربیان، غنای واژگانی، استواری منطق، رزانت استدلال، قدرت تفهیم و تلألؤ الهام.

ناقدان به این نكته نیز نیك توجه یافته اند و هر كدام به گونه ای آن را خاطر نشان ساخته اند. در بخشهای دیگر این كتاب، به نمونه هایی از گفته های ناقدان در این باره برمی خورید.

صفحه 201.